سلام علیکم. آره؛ من دوباره اینجام (: . از آخرین پستی که نوشتم، حدودای 2 سال می‌گذره.
فضای بلاگ، یکم برام تازگی داره. توی این دوسال، هرازگاهی به بلاگ سر می‌زدم؛ اما رقبتی برای نوشتن نداشم. کارها و حرفه‌هایی که دوسال پیش شروع کردم، روزهای من رو ساختند. همین حالا که دارم این مطلب رو می‌نویسم، به این دارم فکر می‌کنم که الان من چقدر با دوسال پیش من فرق داره! یعنی من همون آدم هستم؟ الحمدلله.
به نظرم نوشتن توی بلاگ، خیلی بهتر از نوشتن توی یه دفتر، یا صحبت با اردک پلاستیکی توی حموم هست! اینکه حالا بلاگ و کاربرای قدیمیش میشن شنونده و خواننده‌ی نوشته‌های من، باعث میشه که بدونم، اینکه هر روز که از خواب بیدار میشم، افراد بیشتری منتظر من هستن!
نمی‌دونم دقیقا با چه انگیزه و دلیلی، ولی وقتی دیدم که گوگل به وبلاگ رتبه داده (۱۰۲۹۷ بازدیدکننده کل، و میانگین 9 بازدیدکننده روزانه) و بازدید کننده‌های تقریبا زیادی از گوگل اومدن، درخواست تغییر آدرس وبلاگ دادم. این شکلی راحت‌تر هستم؟ نمی‌دونم. این شکلی مخاطبین به لینک شکسته می‌خورن؟ آره! ولی به قول عزیزی، مخاطب واقعی یا حتی دوست واقعی اونی هست که من رو بو بکشه و پیدا بکنه (؛
یکسری تغییرات دیگه‌ای هم توی ساختار مطالب دادم، یکیشون تغییر ساختار لینک مطالبه؛ نمیخوام درگیر حواشی وبلاگ‌نویسی بشم. اونی که یه دفتر میگیره تا توش برای خودش بنویسه، اگر درگیر حواشی مثل ظاهر بشه، دیگه نوشته‌هاش براش مهم نیستن. ترجیح میدم ارزش وبلاگم به نوشته‌های باشه.
فعلا همین! سرتون سلامت؛ عصر سه‌شنبه‌تون مهدوی (:
خوش برگشتید.
اصلا یکی از ملزومات وبلاگ‌نویسی ناشناس نوشتنه!